Ligowiec. Godlewski: Za parasolem, czyli wyższy poziom absurdu

Wisła Kraków zakończyła jesienną część rozgrywek na 8 miejscu. Z 4-punktową stratą do miejsca zapewniającego udział w eliminacjach europejskich pucharów oraz dwoma punktami przewagi nad grupą spadkową. I to są w tym momencie jedyne pewne informacje na temat Białej Gwiazdy. Wszystko bowiem, co wydarzyło się w kwestii przekształceń właścicielskich rozgrywało się nawet nie tyle w oparach absurdu, co na wyższym poziomie absurdu. Nie dziwię się kibicom Białej Gwiazdy, że z wielką nadzieją czekają na przelewy od Vanny Ly. To święte prawo fana zachowywać optymizm dopóki tli się jakakolwiek nadzieja. Natomiast patrząc z boku nie sposób podchodzić do całej epopei z kambodżańskim kapitałem inaczej, niż z krytycznym dystansem.

Czy to bowiem normalne, aby inwestor, który chce nie tylko ratować Wisłę, ale także przeznaczyć liczone w setkach milionów euro pieniądze na inne biznesy w Krakowie, chował twarz za parasolem? Nawet w miejscach, gdzie nie ma prawa padać? Pierwsze pytanie, które się nasuwa musi zatem brzmieć: co ma do ukrycia? Nie kupuję tłumaczenia, że członek – jakoby – rodziny królewskiej miał alergię na lampy fotograficzne i te doświetlające nagrania kamer. Nikt przy zdrowych zmysłach po tym, co zobaczyliśmy, nie ma prawa stwierdzić, że pod Wawel w miniony piątek zjechało trzech potentatów. Jeśli już, to raczej – i niestety z perspektywy Białej Gwiazdy – trio parodystów, które ma w najlepszym razie specyficzny sposób zachowywania się i działania; z naszej perspektywy nie tylko osobliwy, ale też i nieznamionujący powagi.

Mimo że wejście na scenę zupełnie anonimowych inwestorów, których ma uwiarygodnić przelew na kwotę 12 milionów złotych jeszcze w bieżącym roku, odbyło się w mocno kabaretowych okolicznościach, trudno nie ściskać kciuków za Wisłę. Krakowski klub jest przecież filarem naszego futbolu, a przez ostatnie dwa lata doznał ogromnego uszczerbku na finansach. Dlatego, że po właścicielskiej erze tele-foniki był prowadzony w sprzeczności z jakąkolwiek logiką. A na koniec zarząd, którego już de facto nie ma, zafundował całej społeczności identyfikującej się z Białą Gwiazdą momenty wielkiej niepewności. I rozwiązanie, które co prawda nie musi, ale może narazić sportową spółkę z ulicy Reymonta nie tylko na śmieszność, ale też niepowetowane straty wizerunkowe.

Oczywiście, nie można (chyba?) definitywnie wykluczyć, że tercet egzotyczny – wbrew ogólnemu wrażeniu co do rzeczywistych ekonomicznych możliwości i jasności intencji – zacznie wyprowadzać klub (na początek) z licencyjnej zapaści. Co jednak nie zmienia faktu, że niegospodarność, która miała w Wiśle miejsce w minionych miesiącach powinna zostać wnikliwie prześwietlona. I surowo – jeśli zajdzie potrzeba – rozliczona.

Szkoda natomiast, i to ogromna, że już przypadek Jakuba Meresińskiego nie skutkował powstaniem skutecznej procedury weryfikującej kandydatów na właścicieli klubów polskiej ekstraklasy…

Credit: Krzysztof Porebski / PressFocus

 

 

Maciej Stolarczyk po meczu Wisły Kraków z Lechem Poznań