Premia dla naiwnych

To smutne, że klubowi działacze bawią się w ciuciubabkę z piłkarzami.


Firma znana, przed laty grała nawet w ekstraklasie. Po latach tułaczki na peryferiach futbolu udało się w końcu drużynie awansować na przyzwoity szczebel rozgrywkowy. Sukces sportowy niezaprzeczalny, ale znając tło i kulisy „prowadzenia” klubu, aż ciśnie się na usta określenie „Pyrrusowe zwycięstwo”.

Nie przesądzam, jak drużyna sobie poradzi rywalizując z nowymi przeciwnikami, prezentującymi znacznie wyższy poziom niż ich poprzednicy.

Za awans do wyższej klasy rozgrywkowej piłkarze mieli otrzymać przyzwoitą premię do podziału, bo tak trzeba potraktować 80 tysięcy złotych. Szybko przekonali się na własnej skórze, że obiecać nie grzech. Kierownictwo klubu włożyło kij w mrowisko, szybko sprowadzając naiwnych (?) zawodników na ziemię – premii nie będzie!

To jednak tylko namiastka radosnej twórczości szefów klubu. Zawodnikom pieniądze nie zawsze były wypłacane na czas, zdarzały się kilkumiesięczne poślizgi, nawet w sytuacjach, gdy w grę wchodziły „drobne”, czyli kilkaset złotych. Oczywiście była grupa uprzywilejowanych, którzy inkasowali nawet kilka tysięcy złotych miesięcznie. Konto jednego z takich krezusów co miesiąc zasilało sześć tysięcy złotych!

Po zakończeniu sezonu z klubem pożegnał się trener bramkarzy oraz fizjoterapeuta. Ten ostatni powiedział w prywatnej rozmowie, że klub zalega mu 20 tysięcy złotych! Nawet jeżeli przeszacował dług pracodawcy, to niesmak pozostaje.

Wielu zawodników, którzy grali w poprzednim sezonie, nie kwapi się do dalszej współpracy z niesolidnym płatnikiem. Nie może zatem dziwić, że w letnich sparingach występowały tabuny testowanych zawodników, 8-9 w jednym spotkaniu to była norma. W tej grupie byli również piłkarze z klubu plasującego się o szczebel wyżej niż „bohater” niniejszego artykułu. Kandydaci szybko jednak zwinęli żagle, gdy usłyszeli ofertę – 1300 złotych pensji na miesiąc. Dla nich to była propozycja wyłącznie do odrzucenia, skoro mieli do miejsca pracy codziennie dojeżdżać kilkadziesiąt kilometrów.

Daniel Bizewski


Fot. Rafał Rusek/PressFocus