Smyła: Zakurzona buława w plecaku

Czy propozycja z Suwałk była nie do odrzucenia?
Mirosław SMYŁA: – Gdybym był osobą, która skupia się jedynie na pracy trenera, tylko i wyłącznie z niej żyje, to odpowiedziałbym twierdząco. Od wielu lat nie potrafię jednak siedzieć w miejscu i czekać na oferty. Oczywiście, to dla mnie priorytetowy zawód, ale w międzyczasie działa się przy różnych projektach. Takowym jest choćby radzionkowska Szkoła Mistrzostwa Sportowego, której dobro leżało mi na sercu; tym bardziej, że znajduje się w miejscu mojego zamieszkania. Zawsze wychodziłem z założenia, że trzeba coś po sobie pozostawić.

Jaką funkcję piastował pan w SMS-ie?
Mirosław SMYŁA: – Jestem jednym z organizatorów i zarządców tej instytucji. Ktoś odgórnie musi pilnować, by wszystko się zgadzało. Stowarzyszenie powstało dwa lata temu, a dziś mamy szkołę z ponad setką uczniów. Do użytku oddano też boisko, na którym niedawno przy tysięcznej publiczności zagrał trzecioligowy Ruch. Jest satysfakcja, że mam w tym swoją cegiełkę, ale pozytywnych osób, takich wariatów, trzeba by wymienić kilku: na czele z Heńkiem Sobalą czy Marcinem Paździorem.

Propozycja z Suwałk przyszła w momencie, gdy w SMS-ie wszystko organizacyjnie mieliśmy już uspokojone. Włodarze Wigier wstrzelili się idealnie. To projekt krótkoterminowy, bardzo ciekawe wyzwanie. Nie trzeba budować, a jest konkretna robota do wykonania. Albo ją zrobisz, albo nie. Ta oferta była o tyle wartościowa i o tyle do czegoś zobowiązywała, że nie znajdowałem się w szerokim gronie kandydatów. Odebrałem telefon z szybkim pytaniem: „Pracuje pan czy nie?”. W tak prosty i treściwy sposób zacząć pracy w klubie jeszcze mi się nie zdarzyło.

Jaką rolę odegrał Artur Skowronek, były trener Wigier i pański sąsiad z Radzionkowa?
Mirosław SMYŁA: – Pozostawił po sobie w Suwałkach dobre wrażenie. To taka nasza śląska mentalność, że na pierwszym miejscu jest robota, a dopiero po niej – cała reszta. Będę się starał nie zszargać tej opinii o śląskich trenerach, a dołożyć cegiełkę, by była jeszcze lepsza. Artur zadzwonił do mnie, poinformował o sytuacji i zapytał, czy to realne, bym objął Wigry. Emocjonalnie wciąż jest w pewnym stopniu związany z Suwałkami, bo pozwoliły mu się wybić, dlatego dziś walczy w Mielcu o zupełnie inne cele.

W maju ub. roku, po świetnej jesieni i wiośnie bez zwycięstwa, rozstał się pan z Odrą. Czy aktualne poczynania opolan, mających dziś mocniejszy skład, a notujących podobne wyniki, sprawiają, że z perspektywy czasu tamten okres nabiera coraz większej wartości?
Mirosław SMYŁA: – To temat zamknięty, ale skoro padło pytanie – wypada odpowiedzieć. Padają różne stwierdzenia. W Wigrach mogą nazywać mnie strażakiem, w Opolu – ofiarą własnego sukcesu. Coś w tym jest. Pierwsza runda, po której byliśmy wiceliderem, była trochę na wyrost. Zimą marzenia wzięły górę, wszyscy pragnęli trzeciego z rzędu awansu i ekstraklasy. Boisko to zweryfikowało.

Paradoks polegał na tym, że według różnych narzędzi, opinii fachowców czy zawodników – w odróżnieniu od jesieni – tworzyliśmy więcej sytuacji, dłużej utrzymywaliśmy się przy piłce, a mimo to nie wygrywaliśmy. Racjonalna nie była ani jesień, ani wiosna. Liczba punktów była adekwatna do całokształtu, ale nieproporcjonalnie się rozłożyła – i dlatego straciłem pracę. Teraz klub ma długofalowy plan, trenera z pomysłem. Trzymam kciuki, bo praca w Opolu była wyjątkową przyjemnością. Fajna drużyna, piękne miejsce ze studenckim klimatem. Teraz jestem jednak w zupełnie innym zakątku Polski.

Czy przez ostatni rok odrzucił pan wiele propozycji?
Mirosław SMYŁA: – Były dwie drugoligowe. Jedna „z Polski”, jedna – bliżej. Konkretne, warte zachodu. Nie było tak, że Smyła odrzucił je, bo myśli, że jest trenerem pierwszoligowym. To był jednak czas, kiedy dużo pozostawało do zrobienia w Radzionkowie. Podjąłem się tego i chciałem dokończyć. Oczywiście, SMS to działalność niekończąca się, ale skompletowaliśmy na tyle wykształconą kadrę, by swobodnie zarządzała i pilnowała, by nic złego się nie stało.

Teraz znów mogę realizować się jako trener. Zyskałem głód treningu. Jeden z młodych szkoleniowców podszedł do mnie po pierwszych zajęciach w Suwałkach i powiedział: „Oj, widać, że trener był wygłodzony”. Odparłem, że to prawda. Prostokąt zielonej murawy o wymiarach 105 na 68 metrów, to moje naturalne środowisko. We wtorek byłem w klubie 14 godzin. Przeleciało jak pstryknięcie palcami.

Dlaczego podpisał pan kontrakt jedynie do końca sezonu?
Mirosław SMYŁA: – To było pierwsze pytanie prezesów: czy jednoznacznie ma być opcja przedłużenia umowy w przypadku osiągnięcia sukcesu, a więc utrzymania. Zostawmy to jednak. Rozmowa o kontrakcie trwała dwie minuty, dłużej dyskutowaliśmy o problemach. Trafiłem na drugi koniec Polski, to dla mnie nowość. Przede mną niespełna 2-miesięczna praca, z jasno określonym celem. Potem zastanowimy się, co dalej. Nie można być pazernym. Cieszyć mają małe rzeczy.

Zaczyna pan od meczu o ogromnym ciężarze gatunkowym, bo z Bytovią, do której Wigry tracą 3 punkty. Albo zrobicie milowy krok ku wyjściu ze strefy spadkowej, albo może być niemalże po wszystkim…
Mirosław SMYŁA: – Nie wierzmy w cuda, że przyjdzie Smyła, zrobi trzy treningi i zmieni oblicze zespołu. Jakiś mały szlif mogę jednak nadać, postarać się odbudować głowy, bo to przecież bardzo młoda drużyna. Trzeba uwypuklić plusy, a schować minusy. Czeka nas klasyczny mecz za sześć punktów. Dziś Wigry są w tabeli przedostatnie, to duży cios dla środowiska. Widać, jak ludzie tu tym żyją, to się czuje. Są zmobilizowani i starają się mądrze wspierać nasze działania.

Wraz z panem do klubu w roli doradcy zarządu trafił Marek Jóźwiak. Jak bardzo liczy pan na jego pomoc?
Mirosław SMYŁA: – Już przegadaliśmy dobrych kilka godzin. Nie ma tematu, w którym Marek nie miałby swojego zdania. To dla mnie cenne, że możemy wymieniać poglądy. Różnica zdań jest potrzebna – poklask i klepanie się po plecach jest teraz bezsensowna. Marek jest elokwentny i wie, co mówi. Fajnie się go słucha. Już widzę, że niemal każda rozmowa z nim jest wartościowa i niesie ze sobą coś, co warto zapamiętać.

Cieszy się pan z miejsca na I-ligowej karuzeli? Rozwój, Odra, teraz Wigry… Jest pan w obiegu.
Mirosław SMYŁA: – Każdy trener ma marzenie o pracy w ekstraklasie. Powtarzam też, że każdy z nas nosi w plecaku generalską buławę. Ja również ją mam, tyle że mocno zakurzoną… Zaczynałem pracę w „okręgówce”, dziś jestem w pierwszej lidze. Jedni tuż po zakończeniu kariery zawodniczej zostają trenerami w ekstraklasie, inni potrzebują na to 20 lat.

Trener Nawałka długo czekał na sukces, ale trafił do kadry i go osiągnął. Tak naprawdę nigdy nie wiesz, kiedy zapuka do ciebie szczęście i spełnisz marzenia. Jestem jednak w wieku „Abrahamowym” i trochę inaczej na to patrzę. Daje mi satysfakcję to, że trening się komuś podobał, że zawodnik podejdzie i poprosi o podpowiedź, że otaczam się młodymi ludźmi w sztabie. To odmładza, daje świeżość. Oczywiście, ten zawód ma też kilka przykrych stron, ale o nich nie mówmy.

No dobrze; a wyobraża pan sobie Mirosława Smyłę w drugoligowych Wigrach?
Mirosław SMYŁA: – Nikt sobie nie wyobraża, a już na pewno nie prezesi. Mamy jasno określony cel, do niego zmierzamy. To jak mecz pucharowy. Wygrywasz – zostajesz, przegrywasz – wylatujesz. Nie ma trzeciego wyjścia. I trzeba to sobie uzmysłowić.

Na zdjęciu: Po blisko rocznej przerwie Mirosław Smyła wraca na zaplecze ekstraklasy.