W drodze do Paryża

Przygotowanie mentalne odgrywa najważniejszą rolę i po raz kolejny przekonałem się o tym w stolicy – mówi sensacyjny zdobywca „Szabli Wołodyjowskiego”.


Przed zawodami podszedł do mnie jeden z obserwatorów i zapytał na kogo stawiam, a ja zacząłem kombinować, kto może wygrać. Po chwili wypaliłem: oczywiście, że ja – wspomina Krzysztof Kaczkowski, szablista ZKS Sosnowiec, późniejszy triumfator prestiżowego, już 66. turnieju „O Szablę Wołodyjowskiego”. Spełniło się jedno z marzeń 25-latka, a w bogatej historii tych zawodów jest 5. Polakiem, który odniósł zwycięstwo. Na liście triumfatorów są: nieżyjący już Jerzy Pawłowski i Emil Ochyra oraz Tadeusz Piguła i Norbert Jaskot. Od ostatniej wygranej minęło 26 lat! – To prawda, że spełniłem swoje pierwsze sportowe marzenie, ale nie przestaję marzyć i planować. Teraz już wiem, że przekroczyłem niewidzialną barierę i przekonałem się, że zdobywanie szczytów jest możliwe.

Dziecięca fantazja

Szermierka uchodzi za sport elitarny i tylko dla niektórych jest pierwszym wyborem. A jednak 8-letni Krzysiek trafił do sali szermierczej i już w niej pozostał, choć pewnie wiele razy chciał z niej uciec…

– Wszystko przez moją mamę Ewę i dziecięcą fantazję – uśmiecha się nie tylko szablista, ale również student 5. roku katowickiej Akademii Wychowania Fizycznego. – Mama gdzieś wyczytała, że ogłoszono nabór do sekcji szermierczej w Sosnowcu, a mnie to podziałało na wyobraźnię. Z błyskiem w oku już widziałem siebie walczącego na miecze, a tymczasem szermiercza proza życia była zgoła inna. Moje wyobrażenia o szabli nijak nie przystawały do dnia codziennego. Początkowo była to świetna zabawa, a potem przerodziła się w pasję, która trwa do dzisiaj. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez szermierczej planszy.

Pierwsze kroki stawiał po kierunkiem znanego sosnowieckiego trenera, Leszka Chłosty, który przejął kadrę narodową, więc jego szkoleniem zajął się Tomasz Dominik, notabene wychowanek tego pierwszego. I tak trenerski duet zgodnie współpracuje do dzisiaj.

– Oczywiście, że pamiętam pierwsze zawody – dodaje Krzysztof. – To był pierwszy krok szermierczy dla dzieciaków i zająłem w nich 3. miejsce. Nie potrafię powiedzieć, kto był przede mną, ale założę się o każdą stawkę, że już zapomnieli o szabli. A mnie w miarę upływu lat jeszcze bardziej wciągnęła i teraz jestem pozytywnie nakręcony.

Kłopoty i… tęsknota

Problemy zdrowotne nie oszczędzały go niemal od początku. Krzysiek rósł zdecydowanie szybciej niż jego rówieśnicy i stąd też jego kłopoty.

– Podczas pierwszych zawodów miałem problem z ścięgnem Achillesa i wracałem do domu włócząc nogą – wspomina szablista. – Cały czas miałem problemy z kolanami, bóle w plecach, a wszystko dlatego, że moje ciało nie było obudowane mięśniami. Ciągle miałem przerwy w treningach czy zawodach. Krok po kroku jednak coraz bardziej się angażowałem i miałem okazję startować w najważniejszych turniejach we wszystkich młodszych kategoriach. Trzy lata temu doznałem kontuzji stawu skokowego i przeszedłem operację. Rehabilitacja trwała 9 miesięcy i wówczas uświadomiłem sobie, jaka mi towarzyszy tęsknota za rywalizacją. Pojawiałem się w sali, ćwiczyłem, by dojść do pełnej sprawności. Po powrocie nastąpił przełom i chyba nastał dla mnie dobry czas.

– Po tej kontuzji Krzysiek wrócił i jeszcze mocniej pracował – potwierdza trener Tomasz Dominik. – W ubiegłym roku po raz pierwszy sięgnął po indywidualne mistrzostwo kraju. To był sygnał, że staje się zawodnikiem bardziej dojrzałym, potrafiącym utrzymać nerwy na wodzy i do końca realizować założenia taktyczne. Obaj wierzymy, że pójdzie jeszcze do przodu, choć konkurencja w szabli jest piekielnie mocna.

Przygotowanie mentalne

We współczesnym sporcie psychika odgrywa kluczową rolę i praca z trenerem przygotowania mentalnego stała się niemal codziennością. Kadra szablistów od niedawna ma możliwość korzystania z pomocy psychologa.

– Od dwóch lat korzystałem z porad psychologa, ale niezwiązanego ze sportem – wyjawia nasz bohater. – Od niedawna nawiązałem współpracę z trenerem mentalnym i jesteśmy na etapie poznawania siebie. Po występie w „Wołodyjowskim” utwierdziłem się w przekonaniu, że podejście mentalne jest najważniejsze. Kto zostanie zwycięzcą turnieju? – zapytano mnie. A kto powiedział, że nie mogę wskazać na siebie. To nie wynika z bufonady, lecz wewnętrznie muszę być przekonany, że jestem zdolny to zrobić. Mam 14-metrową planszę, naprzeciwko siebie rywala, zaś obok arbitra i w tym momencie interesuje mnie tylko zadawanie trafień, by zwyciężyć! Po finałowej walce miałem okazję rozmawiać z Sandro Bazadze, liderem światowego rankingu, i on potwierdził, że przez kilka lat był w podobnej sytuacji. Ciągle mu czegoś brakowało, dobijał do czołówki, a teraz należy do ścisłego topu.

Jak w transie

Indywidualne zwycięstwo w turnieju tej rangi można porównać z wygraniem Wimbledonu przez nierozstawionego tenisistę – takiego niekonwencjonalnego porównania dokonał trener koordynator ZKS-u Sosnowiec, Leszek Chłosta.

– Krzysiek był w dobrej dyspozycji, bo wiem jaką pracę wykonał przed turniejem – dodaje jego bezpośredni opiekun. – Po cichu liczyłem, że zakwalifikuje się do 1/32 finału, może znajdzie się w czołowej „16”, jednak tego dnia był wręcz doskonały. Dla wielu obserwatorów wygrana Krzyśka była szokiem.

– Byłem jak w transie; to chyba najwłaściwsze słowo – przekonuje Krzysiek. – Gdyby ktoś zapytał mnie o te pojedynki, nie potrafiłbym nic opowiedzieć. Na szczęście jest wideorejestracja i mogłem po turnieju zobaczyć co też wyczyniałem (śmiech). Pamiętam, że po każdej walce pragnąłem odpocząć i otrzymywałem krótkie wskazówki przed kolejnym występem. Byłem skupiony na zadaniu, jakie było przede mną.

Krok po kroku

W sezonie 2021/22 szablista z Sosnowca zajmował 66. miejsce w światowym rankingu, a po turnieju w stolicy przesunął się na 26. – To olbrzymi skok. W drodze na najwyższy stopień podium przyszło mu stoczyć aż 8 pojedynków. By znaleźć się w turnieju głównym, czyli w gronie 64 zawodników, pokonał Japończyka Tomoaki Chano 15:5 oraz Kanadyjczyka Oliviera Desrosiersa 15:10. W 1/32 finału jego rywalem był 22. w światowym rankingu Włoch Pietro Torre, z którym wygrał 15:9. A potem o mocy szablisty z Sosnowca przekonali się: Koreańczyk Junho Kim (10. na liście rankingowej) 15:11, Chińczyk Yinghui Yan 15:11 oraz Irańczyk Farzad Baher Arasbaran 15:11. W półfinale pokonał Włocha Michelle Gallo jednym trafieniem, a w finale wspomnianego Gruzina Bazadze dwoma. I tak oto spełniło się jedno z marzeń Krzysztofa!

Kolejny skok?

Stypendium z miasta to jedno ze źródeł utrzymania studenta ostatniego roku AWF, który niebawem będzie dyplomowanym trenerem personalnym. Niemniej ostatnio pojawiła się możliwość osiągnięcia większej stabilizacji finansowej, bowiem zainteresowało się nim wojsko. Znani sportowcy z różnych dyscyplin są pod kuratelą wojska i nie muszą zabiegać o prozę dnia codziennego. Tylko wybitne jednostki z szermierki – jak twierdzi nasz rozmówca – są w stanie utrzymać się z fechtunku. – Jedna na tysiąc, a może na dziesięć tysięcy – dodaje. – Nigdy nie zastanawiałem się nad pieniędzmi…

A przed nim i jego kolegami ze wszystkich broni ważny okres, bo od maja rozpoczynają się kwalifikacje olimpijskie. By dostać się do Paryża, drużyna musi znaleźć się w czołowej „8” rankingu. Gdyby tak się nie stało, trzeba będzie szukać szczęścia w tzw. dobijaku, czyli ostatnim turnieju kwalifikacyjnym przed igrzyskami. Młoda drużyna szablistów zajmuje miejsce poza czołową „20”, więc trudno mieć nadzieję na szybki awans…

– Tylko proszę nas nie skreślać, bo każdy na planszy daje z siebie wszystko i chcemy zwycięstw – protestuje Krzysztof, najstarszy w drużynie, choć ma niespełna 26 lat. – A swoja drogą kwalifikacje w szermierce są skomplikowane i, moim zdaniem, niesprawiedliwe.

– Mamy fajną drużynę (Kaczkowski, Piotr Szczepanik, Szymon Hryciuk i Olaf Staszak – przyp. red.), ale brakuje jej spektakularnego sukcesu – mocno akcentuje trener Dominik. – Ciągle przegrywamy z tuzami małą różnicą trafień i lądujemy na dalekim miejscu. To wynika z rozstawienia w turnieju drużynowym. A przecież ci chłopcy byli młodzieżowymi mistrzami Europy i umiejętności posiadają. Potrzeba chłodnej głowy, opanowania, ale jestem przekonany, że doczekamy się sukcesu drużyny.

Już pod koniec kwietnia Kaczkowski i jego kompani wystartują w Seulu, a w maju w Madrycie. Potem mistrzostwa Europy w ramach Igrzysk Europejskich w Krakowie, a pod koniec lipca mistrzostwa świata w Mediolanie – taka jest marszruta szermierzy w najbliższym czasie. Chyba, że na przeszkodzie stanie sytuacja międzynarodowa, a działacze szermierczej federacji zbyt łaskawym okiem patrzą na Rosję i Białoruś…


Na zdjęciu: Uśmiechnięte twarze Krzysztofa Kaczkowskiego i trenera Tomasza Dominika mówią same za siebie.

Fot. klubowe archiwum